Carapuchiña en verso

Na clase de lingua de segundo curso escribiron o conto de Carapuchiña Vermella en verso.

Había unha vez unha nena,
que era pequena.
Levaba unha carapuchiña
para ir quentiña.

A súa nai díxolle que fora,
a casa da súa avoa,
pois ela estaba maliña
e tiña que quedar na camiña.

Mandoulle non falar co lobo,
poi era malo e bobo.
-Marcha co cesto polo camiño
e non fales co lobiño.

Ía recollendo flores
de moitas cores.
Encontrou ao lobo
que comía un ovo.

-Onde vas Carapuchiña?
- A casa da miña avoiña.
Boraron unha carreira
a ver se chega primeira.-

Chegou o lobo de primeiro
e tragouna dun bocado enteiro.
Vestiuse de avoiña
e chegou Carapuchiña.

Petou na porta
que estaba torta.
- Entra Carapuchiña
que son a túa avoiña!

-Que ollos máis grandes tes!
Coma os meus pés!
-Son para verte mellor
para sorte maior!

- Que mans máis grandes tes!
Coma os meus pes!
- Son para tocarte mellor
para sorte maior!

-Que orellas máis grandes tes!
Coma os meus pes!
-Son para oirte mellor
para sorte maior!

-Que boca máis grande tes!
Coma os meus pés!
-É para comerte mellor!
PARA SORTE MAIOR!

Carapuchiña comezou a berrar,
o lobo a quere matar!
Chegou un cazador
chamado Amador.

Sacou un fusil
e deixouno coma un funil.
Saiu a avoiña
e quedaron contentiñas.

E colorín, colorado,
este conto está rematado.